Ας μιλήσουμε για ερασιτέχνες. Γιατί τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κόλους. Ακόμα και στην τρομοκρατία. Γιατί ο κόσμος απεχθάνεται τις μετριότητες. Είτε στους καλούς, είτε στους κακούς. Γιατί το αιέν αριστεύειν αφορά τα πάντα και τους πάντες. Ακόμα και την τρομοκρατία. Και οι μετριότητες απωθούν. Και όσο τρανή προκήρυξη και αν γράψεις, δεν παύεις να είσαι μετριότητα. Γιατί τα έργα μιλούν δυνατότερα από τα λόγια. Γιατί κύριοι του Επαναστατικού Αγώνα όταν θέλεις να χτυπήσεις, χτυπάς επαγγελματικά. Χωρίς ριπές, χωρίς συνεχείς βολές. Χωρίς 30 κάλυκες και χειροβομβίδες. Μια βολίδα φτάνει. Μία που να σκοτώνει. Γιατί θες να σκοτώσεις. Δεν γάζωσες την κλούβα των ΜΑΤ για να προειδοποιήσεις. Αλλά για να σκοτώσεις. Και είσαι τόσο ερασιτέχνης που δεν κατάφερες τίποτα. Δεν γάζωσες τους τρεις αστυνομικούς για να αστοχήσεις. Αλλά για να σκοτώσεις. Και πάλι αυτό παίζεται. Γιατί κύριοι του Επαναστατικού Αγώνα, οι Βιετκόνγκ κομπάρσοι στις ταινίες του Ράμπο μπορεί να άδειαζαν 40 γεμιστήρες, αλλά καμιά μπεκάτσα πετύχαιναν. Τον Ράμπο ποτέ, εννοείται. Γιατί κύριοι του Επαναστατικού Αγώνα όταν σημαδεύεις με RPG το πουλί της αμερικανικής πρεσβείας θέλεις να χτυπήσεις το πουλί. Όχι τη τζαμαρία παραδίπλα. Γιατί τον επαγγελματία στο είδος του τον σέβονται. Είτε καλό, είτε κακό. Και θα τον θυμούνται. Και κάτι θα λένε για αυτόν αργότερα. Είτε καλό, είτε κακό. Γιατί τα αεροπλάνα έπεσαν στους δίδυμους πύργους bullseye. Όχι στον κήπο παραδίπλα. Και οι μάγκες (sic) τρομοκράτες επιλέγουν στόχους που ενώνουν την κοινωνία. Δεν τη διχάζουν. Δεν σημαδεύεις 20χρονο αστυνομικό εργαζόμενο παιδί. Γιατί, τουλάχιστον, οι άλλοι της 17Ν ήξεραν να ενώσουν εθνικιστές και συριζιώτες. Χτύπησαν και Τούρκους και νεόπλουτους. Και Αμερικανούς και εφοπλιστές. Μα και αθώους. Γιατί και αυτοί rookies ήταν. Αλλά, τουλάχιστον, δεν ήταν amateurs (sic).
