Επαναστατικός Αγώνας

Ας μιλήσουμε για ερασιτέχνες. Γιατί τα μεταξωτά βρακιά θέλουν και επιδέξιους κόλους. Ακόμα και στην τρομοκρατία. Γιατί ο κόσμος απεχθάνεται τις μετριότητες. Είτε στους καλούς, είτε στους κακούς. Γιατί το αιέν αριστεύειν αφορά τα πάντα και τους πάντες. Ακόμα και την τρομοκρατία. Και οι μετριότητες απωθούν. Και όσο τρανή προκήρυξη και αν γράψεις, δεν παύεις να είσαι μετριότητα. Γιατί τα έργα μιλούν δυνατότερα από τα λόγια. Γιατί κύριοι του Επαναστατικού Αγώνα όταν θέλεις να χτυπήσεις, χτυπάς επαγγελματικά. Χωρίς ριπές, χωρίς συνεχείς βολές. Χωρίς 30 κάλυκες και χειροβομβίδες. Μια βολίδα φτάνει. Μία που να σκοτώνει. Γιατί θες να σκοτώσεις. Δεν γάζωσες την κλούβα των ΜΑΤ για να προειδοποιήσεις. Αλλά για να σκοτώσεις. Και είσαι τόσο ερασιτέχνης που δεν κατάφερες τίποτα. Δεν γάζωσες τους τρεις αστυνομικούς για να αστοχήσεις. Αλλά για να σκοτώσεις. Και πάλι αυτό παίζεται. Γιατί κύριοι του Επαναστατικού Αγώνα, οι Βιετκόνγκ κομπάρσοι στις ταινίες του Ράμπο μπορεί να άδειαζαν 40 γεμιστήρες, αλλά καμιά μπεκάτσα πετύχαιναν. Τον Ράμπο ποτέ, εννοείται. Γιατί κύριοι του Επαναστατικού Αγώνα όταν σημαδεύεις με RPG το πουλί της αμερικανικής πρεσβείας θέλεις να χτυπήσεις το πουλί. Όχι τη τζαμαρία παραδίπλα. Γιατί τον επαγγελματία στο είδος του τον σέβονται. Είτε καλό, είτε κακό. Και θα τον θυμούνται. Και κάτι θα λένε για αυτόν αργότερα. Είτε καλό, είτε κακό. Γιατί τα αεροπλάνα έπεσαν στους δίδυμους πύργους bullseye. Όχι στον κήπο παραδίπλα. Και οι μάγκες (sic) τρομοκράτες επιλέγουν στόχους που ενώνουν την κοινωνία. Δεν τη διχάζουν. Δεν σημαδεύεις 20χρονο αστυνομικό εργαζόμενο παιδί. Γιατί, τουλάχιστον, οι άλλοι της 17Ν ήξεραν να ενώσουν εθνικιστές και συριζιώτες. Χτύπησαν και Τούρκους και νεόπλουτους. Και Αμερικανούς και εφοπλιστές. Μα και αθώους. Γιατί και αυτοί rookies ήταν. Αλλά, τουλάχιστον, δεν ήταν amateurs (sic).

To πλεονέκτημα του νεκρού

Από τα αγαπημένα μου μαθήματα στο πανεπιστήμιο οι Ψυχολογικές Επιχειρήσεις. Και ας ήμασταν μετρημένοι φοιτητές. Καθηγητής σοβαρός, μαθουσάλας. Ρώσος. Πρώην πράκτορας της KGB, που για να βγάλει το ψωμί του αναγκάστηκε να καταφύγει στην ακαδημαϊκή κοινότητα του Δυτικού κόσμου. Ήταν δύσκολες μέρες τότε στη Ρωσία. Ψηλός, ευτραφής, με περιποιημένο γένι, γυαλιά μυωπίας και ρολόι τσέπης. Το πλεονέκτημα του νεκρού, μας έλεγε. Αξιοποιήστε το. Γιατί είναι τρομερή δύναμη και ενέργεια. Και αν δεν το αξιοποιήσεις, έχασες τις εντυπώσεις. Και αν χάσεις τις εντυπώσεις, χάνεις και την μάχη. Ακόμα και αν την κέρδισες. Γιατί σημασία δεν έχει τι είσαι. Αλλά, τι νομίζει ο άλλος ότι είσαι. Γιατί ο νεκρός, σού δίνει τη δυνατότητα να διαχειριστείς το μίσος. Το μίσος της μάζας. Και το μίσος είναι τεράστια ενέργεια. Αστείρευτη πηγή δημιουργικότητας και καταστροφής. Και ο ερασιτέχνης χειριστής του μίσους θα την ξοδέψει όλη επιτόπου. Θα σπάσει, θα καταστρέψει, θα κάψει. Γιατί δεν μπορεί να ελέγξει την ενέργεια. Τη διοχετεύει όλη. Τη σπαταλά επιπόλαια. Άσκοπα. Άλλοι καταστρέφουν. Άλλοι βρίζουν μπροστά σε καθρέφτες. Γιατί ο καθρέφτης καθρεφτίζει την ενέργεια του μίσους και την εκτοξεύει στο ζενίθ της. Ο επαγγελματίας, όμως, χειριστής του μίσους ξέρει να την αποθηκεύει. Γιατί το μίσος είναι ενέργεια. Αστείρευτη πηγή δημιουργικότητας και καταστροφής. Το ξανατόνισε. Και θα τη χρειαστείς αργότερα. Μην τη σπαταλάς. Αποθήκευσέ τη. Τιθάσευσέ την. Μάθε να τη χειρίζεσαι. Και προ πάντων, τη συλλογική ενέργεια. Και αν δεν έχεις νεκρό, φρόντισε να δημιουργήσεις έναν. Γιατί το πλεονέκτημα του νεκρού είναι τεράστιο. Ποιός δεν εφοβήθη τον Αχιλλέα μπροστά στο πτώμα του Πάτροκλου; Τις κατάρες της Θέτιδος για το χαμό του υιού της; Την εκδίκηση; Γιατί οι Ρώσοι έχασαν τις αρχικές εντυπώσεις στην Αμπχαζία; Γιατί δεν διαχειρίστηκαν το πλεονέκτημα των νεκρών τους. Το άφησαν στους Γεωργιανούς. Γιατί -οι κατά τα άλλα ξύπνιοι Ισραηλινοί- έχασαν τις εντυπώσεις στη Γάζα; Γιατί δεν χρησιμοποιήσαν το πλεονέκτημα των δικών τους νεκρών. Γιατί, οι ερασιτέχνες στις ψυχολογικές επιχειρήσεις σύγχρονοι Ισραηλινοί- παρέδωσαν το πλεονέκτημα των νεκρών στην άλλη πλευρά. Έτσι, επιπόλαια, αβίαστα. Και είναι πολλοί οι νεκροί. Μικροί - μεγάλοι. Γιατί οι παππούδες τους γνώριζαν. Και έπαιξαν το πλεονέκτημα του Ολοκαυτώματος πολύ καλά. Γιατί η εικόνα των νεκρών είναι πιο ισχυρή από τις βόμβες. Και το μίσος ενός λαού αστείρευτη πηγή ενέργειας.

Ποιά εξέργεση και ποιά Αριστερά;

Το κείμενο που ακολουθεί είναι συνέντευξη του Χρήστου Γιανναρά στο ραδιοφωνικό σταθμό ΣΚΑΪ. Aναδημοσίευση από το troktiko blog.

Θα πρέπει να δούμε με ψυχραιμία τα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες στην Ελλάδα που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η φυσική εξέλιξη, το φυσικό αποτέλεσμα πολύ συγκεκριμένων πρακτικών πολιτικών που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο όπου είναι ολοφάνερο ότι υπάρχει τεράστιο χάσμα ανάμεσα στην κοινωνία και στο κράτος. Υπάρχει, όμως, και ένα τεράστιο κενό στο κράτος και στην πολιτική. Δηλαδή, είναι φανερό ότι από δεκαετίες τώρα η πολιτική δεν υπηρετεί το κράτος, δεν χρησιμοποιεί το κράτος για να υπηρετήσει την κοινωνία, αλλά συνιστά εντελώς συντεταγμένες οργανωμένες ομάδες συμφερόντων οι οποίες επιδιώκουν την εξουσία για σκοπούς φανερά ιδιοτελείς, γι' αυτό και δεν μπορούν να λυθούν τα κεντρικά προβλήματα του κοινωνικού βίου"."

"Η υγεία, η παιδεία, το ασφαλιστικό, η δημόσια τάξη… ο εκβιασμός του κοινωνικού συνόλου από το λεγόμενο "κρατικό συνδικαλισμό", ο συνδικαλισμός του δημόσιου τομέα. Αυτά τα πολύ βασικά, τα πελώρια, τα στοιχειώδη προβλήματα η πολιτική επί δεκαετίες και με διαφορετικές κυβερνήσεις δεν μπορεί να τα λύσει. Από εκεί και πέρα τα πράγματα παίρνουν έναν χαρακτήρα ανεξέλεγκτο. Θα πρέπει να σας ομολογήσω ότι αυτό που με πανικοβάλλει στην κυριολεξία δεν είναι τα όσα συμβαίνουν, είναι τα όσα λέγονται".

"Αυτό που γίνεται αυτό τον καιρό στα τηλεοπτικά κανάλια, στον Τύπο και γενικά στον δημόσιο λόγο είναι εφιαλτικό. Τέτοια σύγχυση, τέτοιες παρανοήσεις, τέτοιες διαστροφές της πραγματικότητας, τέτοια τέλεια απουσία αξιολογικών ιεραρχήσεων…. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα, πιθανώς το πιο κραυγαλέο: Το πανό που ανέβηκε στον βράχο της Ακρόπολης έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από τη συνολική καταστροφή της οικονομίας που συνέβη στα αστικά κέντρα με τις πυρπολήσεις των καταστημάτων, διότι δείχνει πλέον ότι είμαστε εθελόδουλοι. Είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε μια κατοχή οποιασδήποτε ιδεολογικής μειονότητας η οποία κατορθώνει να απαντλήθεί με την βία. Θυμίζει μέρες του 1933 στην Γερμανία".Υπάρχει συγκεκριμένο πολιτικό κόμμα και συγκεκριμένη ιδεολογική παράταξη που συμπεριφέρεται στην Ελλάδα σήμερα με νοοτροπία Ναζί, πρέπει να το πούμε έξω από τα δόντια. Πέστε μου ποιος άλλος θα τολμούσε να κρεμάσει αφίσες στο Βράχο της Ακρόπολης, να μπει μέσα στον σταθμό της τηλεόρασης και να βγάλει πανό την ώρα των ειδήσεων; Δεν υπάρχει πια τίποτα, καμία αντίσταση κοινωνική σε αυτά τα φαινόμενα".

"… Η παραποίηση και η αλλοτρίωση της πραγματικότητας τρομάζει. Λέμε (και βάζουμε στο μυαλό των παιδιών) ότι πρόκειται για εξέγερση της νεολαίας, πράγματα που τα παιδιά ούτε υποψιάζονται να τα σκεφτούν… Διαβάζουν άραγε σήμερα τα παιδιά των 15 και 16 χρονών εφημερίδα; Έχουν ιδέα από τη διάλυση του πολιτικού συστήματος, την κατάρρευση του; Έχουν επίγνωση της πραγματικότητας που συντελείται εδώ και μερικά χρόνια στον Ελλαδικό δημόσιο χώρο; Αλλά επιτέλους εάν ήταν εξέγερση - που πραγματικά θα την ευχόμουν με όλη μου την καρδιά-, αυτή η εξέγερση θα πήγαινε πριν από κάθε τι άλλο στα γραφεία των κομμάτων και θα τα θρυμμάτιζε. Θα έμπαινε μέσα στην Βουλή και θα την θρυμμάτιζε, όχι στα μαγαζιά των ανθρώπων οι οποίοι δουλεύουν να βγάλουν το ψωμί τους. Δεν είπε ούτε ένας άνθρωπος ότι πίσω από κάθε τέτοιο μαγαζί υπάρχουν δύο, πέντε, δέκα, σαράντα άνθρωποι βιοπαλαιστές όχι ιδιοκτήτες. Οι εργαζόμενοι, οι υπάλληλοι χάνουν το ψωμί τους και δε μιλάει κανείς. Συνεπώς για ποια εξέγερση μιλάμε; Ας πούμε για περίπατο να κάνουμε το χαβαλέ μας! Γιατί αυτή η ευκολία να σπάσουμε το κάθε τι; Το αυτοκίνητο του φουκαριάρη, του μεροκαματιάρη που το απέκτησε ποιος ξέρει πως, να του το κάψουμε και να θρυμματίσουμε την βιτρίνα και να λεηλατήσουμε το εμπόρευμά του;" Λέω το αυτονόητο: Εάν λειτουργούσε κράτος, θα έπρεπε να προστατευτεί η περιουσία των πολιτών και η δημόσια τάξη. Αλλά δεν υπάρχει κράτος. Η ανικανότητα της κυβέρνησης είναι ανατριχιαστική. Αλλά ας μη μιλάμε μόνο για ανικανότητα. Γιατί η ανικανότητα είναι το άλλο μισό της ασυνειδησίας της λεγόμενης αντιπολίτευσης. Όταν μπροστά σε μια τέτοια κοινωνική κατάσταση η αντιπολίτευση δεν κοιτάει τίποτα άλλο, δεν μπορεί να συζητήσει τίποτα άλλο παρά μόνο την επανεκλογή της, ή την άνοδό της στην εξουσία έμμεσα με εκλογικές συνεργασίες. Όταν ακόμα και μέσα σε αυτή την κατάσταση τα μικρά κόμματα προβάλουν ως Αριστερά την πλέον αντικοινωνική και ριζικά αντικοινωνική πολιτική. Εγώ ξέρω- αν δεν έχω παραφρονήσει-, ότι Αριστερά σημαίνει κοινωνιοκεντρικές προτεραιότητες, αντίσταση στην ατομική αυθαιρεσία του κέρδους της ιδιοτέλειας, αντίσταση στην πλεονεξία των οργανωμένων συμφερόντων των συνδικάτων του συμφέροντος".

"Δεν είναι θέμα δεοντολογίας τι πρέπει να κάνει η Αριστερά. Πρέπει να κάνει αυτό που είπε ο κ. Κύρκος. Να πάψει να λέγεται Αριστερά. Δεν έχει δικαίωμα να χρησιμοποιεί αυτό το όνομα. Αριστερά σημαίνει μια ανιδιοτέλεια, ακραία ανιδιοτέλεια που έφερε τους ανθρώπους μέχρι να στηθούν στον τοίχο για τα ιδανικά τους. Αριστερά δεν σημαίνει η προστασία κάθε γκρουπούσκουλου, το οποίο οργανώνεται για να υπερασπίσει τα συμφέροντά του ή για να κάνει επιτέλους το χαβαλέ του ή το κομμάτι του. Αριστερά δεν σημαίνει να χαϊδεύουμε τα αυτιά της βίας. Εδώ πέρα πρόκειται για ένα φαινόμενο για το οποίο δεν φταινε κάποιοι περιθωριακοί, το φαινόμενο αυτό εμπνέεται από τις δηλώσεις των πολιτικών, συγκεκριμένων πολιτικών, συγκεκριμένων κομμάτων και η κοινή γνώμη δεν τα αποδοκιμάζει"."Σήμερα η πλειοψηφία των ανθρώπων αισθάνεται ότι έχει μεταβληθεί σε μειοψηφία, ότι βρίσκεται υπό κατοχή. Υπάρχουν δυναμικές μειοψηφίες οι οποίες επιβάλλουν την θέλησή τους με το έτσι θέλω. Δεν λειτουργεί πουθενά όρος και αρχή δημοκρατίας, να μπορεί να εκφραστεί ο κόσμος. Βέβαια αυτά είναι το αποτέλεσμα της κατάρρευσης των δυο μεγάλων κομμάτων, δηλαδή ενός πολιτικού αδιεξόδου εμφανέστατου και αν αυτή τη στιγμή η κυβερνητική παράταξη δεν αφυπνιστεί να θέσει θέμα αρχηγού, να δηλώσει την ανικανότητα που επέδειξε μέχρι τώρα η κυβέρνηση και να αναζητήσει εσωτερική της ανασυγκρότηση στον ένα χρόνο που της μένει τότε αυτή η μειονότητα που σήμερα εμφανίζεται σαν στρατός κατοχής θα αποτελέσει την μόνη πρόταση. Εάν καταρρεύσει η σημερινή κυβέρνηση, που έχει ήδη καταρρεύσει, χωρίς δυνατότητα εναλλακτική, εσωτερική μέσα από αυτό το κόμμα που κυβερνά όποιο και αν είναι ας είναι σάπιο, εάν δεν δείξει ικανότητες εσωτερικής ανασυγκρότησης θέτοντας θέμα αρχηγού, τότε το παιχνίδι είναι χαμένο για πολλές δεκαετίες".

"Και τα δύο μεγάλα κόμματα κατέστρεψαν την παιδεία αυτού του τόπου. Σε αυτά που συμβαίνουν σήμερα με τα σχολιαρόπαιδα τα 10χρονα που πετροβολάνε "μπάτσους, γουρούνια δολοφόνους", αυτό είναι η κατάληξη μιας συγκεκριμένης εκπαιδευτικής πολιτικής η οποία ξεκίνησε από πολύ συγκεκριμένα μέτρα δήθεν εκσυγχρονισμού της παιδείας και κατέληξε σε αυτό το μπάχαλο που ζούνε σήμερα τα σχολειά. Το σχολείο έχασε πλέον τον ασκητικό του χαρακτήρα. Έμαθε αυτά τα παιδιά ότι στο σχολειό δεν ετοιμάζεσαι να γίνεις πολίτης, δεν μετέχεις ως άσκηση σε μια κοινότητα όπου εκπαιδεύεσαι να μετάσχεις αύριο κρίσεως και αρχής, αλλά είσαι αυτόνομος πολίτης ήδη, είσαι μαθητικό κίνημα. Ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη για το έγκλημα να βιάζεις και να ασελγείς τις ψυχές των παιδιών, διαστρέφοντας τη συνείδησή τους ότι από τα δέκα τους χρόνια είναι συνδικαλισμένα σε κίνημα; Αυτά είναι εγκλήματα κοινωνικά πελώρια, ανατριχιαστικά".

"Να σας θυμίσω πόσο χλευάστηκε η κατάργηση της ομοιόμορφης ενδυμασίας… Και δεν εννοώ βέβαια ούτε κουρέματα, ούτε στολές, ούτε πηλίκια. Εννοώ ένα ίδιο πουλόβερ και ένα ίδιο παντελόνι... Είναι η ισχυρότερη εμφάνιση δημοκρατίας μέσα στα σχολειά. Το κατάργησαν το ΠΑΣΟΚ και άρχισαν αμέσως τα παιδιά να συναγωνίζονται ποιο θα φορέσει το τάδε σινιέ ρούχο και το τάδε σινιέ παπούτσι...".

"...Σήμερα το πλήθος των γονιών, η συντριπτική πλειοψηφία των γονιών δεν μπορεί να μιλήσει για τα σχολειά. Μιλάνε οι συνδικαλισμένες μειονότητες και επιβάλλουν ετσιθεληκά. Το παιδί να νιώθει ότι το σχολειό είναι αντίπαλος, εχθρός και να κάνει κατάληψη στο σχολειό του, στον χώρο της ζωής του κάθε μέρα. Και αυτό το ίδιο παιδί βγαίνει και κλείνει, αποκλείει τους κεντρικούς δρόμους και εκβιάζει βασανιστικά τους πολίτες για να πετύχει το αίτημά του".

"Χρειαζόμαστε έναν Πούτιν. Χρειαζόμαστε έναν άνθρωπο ο οποίος να είναι ηγέτης και να βγει να μιλήσει με πόνο σε αυτό τον λαό. Να καταλάβει ο λαός ότι υπάρχει επιτέλους ένας άνθρωπος ο οποίος πονάει αυτό τον τόπο, ο οποίος θέλει να υπηρετήσει αυτό τον τόπο από όπου και αν είναι, από όπου και αν προέρχεται αλλά να είναι ανιδιοτελής και να επιστρατεύσει κοινωνικές δυνάμεις και να στήσει μια κυβέρνηση για να διακονήσει το λαό".

Φονικό

Γενάρης. Βράδυ. Περιμέναμε το θειό μου. Πολυταξιδεμένος, ζάμπλουτος. Μορφωμένος και βαρύς. Αδελφός του πατέρα μου. Η μάνα μου 'λεγε ότι είναι μέγας παπατζής. Ψέματα πολλά. Έτσι, για να λέει. Και μου 'χε αδυναμία. Για πολλούς λόγους. Αναγκάστηκα να του κάνω παρέα. Κάπνιζα, κρατόντας ένα ποτήρι ουίσκι στον κρόταφο. Τον άφηνα να λέει, να μιλάει, να διηγείται. Ο νους μου αλλού. Ώσπου, θα 'λεγε την ιστορία του Αντώνη. Άλλη μια ιστορία, άλλο ένα ψέμα. Ο Αντώνης κατάγονταν από μια κωμόπολη της Μακεδονίας. Εύπορη οικογένεια. Ο πατέρας χειρούργος καρδιολόγος. Είχε εγχειρήσει το θειό μου και γίναν φίλοι. Πήγαινε και στο σπίτι τους συχνά. Η μάνα του ζωγράφος. Τα σπασμένα στο παιδί. Πιάνο, γλώσσες πολλές και τέχνες και γράμματα. Αδιάφορος ο Αντώνης. Είχε πάθος με τα αεροπλάνα. Πολιτικά και στρατιωτικά. Παντού αφίσσες το δωμάτιο. Και ο πατέρας τον ήθελε ιατρό. Και η μάνα οικονομολόγο. Ήθελε να δώσει για Ικάρων. Σκοτωμός στο σπίτι. Τον άφησαν να δώσει. Να κάνει το μεράκι του.  Είχαν άλλα σχέδια. Και πέρασε, γιατί ο Αντώνης περνούσε όπου ήθελε, έλεγε ο θειός μου. Γιατί ήταν διάννοια. Τον έστειλαν στην Αμερική. Στο ΜΙΤ. Οικονομολόγος. Αφού δεν ήθελε και την ιατρική. Παρέες πολλές. Μύριες φυλές. Ελιτίστικη νεολαία. Αδιάφορος ο Αντώνης. Ο νους του στα αεροπλάνα. Και στα κρυφά πήρε PPL και άλλα διπλώματα αεροσκαφών. Κάτι τέτοια έλεγε ο θείος μου. Ο καιρός περνούσε και ο Αντώνης έγινε η ψυχή του πανεπιστημίου. Πρώτος σε όλα. Αριστούχος και μέγας γυναικοκατακτητής. Γιατί ήταν ομορφόπαιδο. Έμοιασε της μάνας του, έλεγε ο θείος μου και σταμάτησε την ιστορία για να μιλήσει για τη ζωγράφο και τη δικό της παρελθόν. Πίσω στον Αντώνη. Ταραχές πολλές στην Ελλάδα τότε. Αριστεροί και Δεξιοί. Το κράτος δολοφονεί οι μεν. Ληστοσυμμορίτες οι δε. Και να σου οι συζητήσεις στις παρέες. Ντόρος μεγάλος. Εφημερίδες, τηλεοράσεις, Διαδίκτυο. Όλοι ενημερώνοντα για όλα. Εκτός απ' τον Αντώνη. Ο νους του στα αεροπλάνα και στην επιστήμη του. Γιατί ήταν περήφανος και δεν ήθελε να 'ναι παρακατιανός στα οικονομικά. Κι ας μισούσε τον Friedman. Βλέπεις, έλεγε ο θείος μου, στην Αμερική πρυτάνευε η νεοφιλελεύθερη οικονομική θεωρία και ο Αντώνης βαριά τη χώνευε. Έπρεπε από πείσμα. Και οι συζητήσεις πλήθαιναν στις παρέες. Κατά του κράτους που δολοφονεί. Οργισμένη η ελιτίστικη ελληνική νεολαία του ΜΙΤ. Επαναστάτησαν, όπως κι άλλοι νέοι στην Ελλάδα. Κι ο Αντώνης τους άκουγε αδιάφορα. Ατάραχος. Γιατί ήταν απολιτίκ. Έτσι τον έλεγαν. Ο νους του στα αεροπλάνα. Γιατί ο Αντώνης ήταν αιθεροβάμων. Από πιτσιρικάς. Και είχε το προνόμιο να βλέπει την εικόνα από ψηλά. Γιατί ο Αντώνης ήταν βαριά πολιτικοποιημένος. Διαβασμένος. Γνώριζε για όλα. Για πολιτική, για γνήσιες επαναστάσεις, για ιδεολογίες, για θρησκείες, για όπλα, για αεροπλάνα. Και κανείς δεν κατάλαβε τίποτα. Γιατί είχε ένα στόμα και δύο αυτιά. Για να μιλάει μια και ν' ακούει δύο. Απολιτίκ ο Αντώνης. Έτσι έλεγαν. Ο νους του στα αεροπλάνα. Από μικρός. Κι ο Αντώνης διάβαζε και ενημερώνονταν καλύτερα απ' όλους. Ο νους του στα αεροπλάνα. Ο καιρός πέρασε και πήρε το πτυχίο με άριστα. Ακόμα τον μνημονεύουν στο ΜΙΤ. Εξαφανίστηκε. Κανείς δεν τον ξαναείδε. Περίμενε από απόσταση. Βράδυ. Κοφτές, βαριές ανάσες. Ελαφριά η κύρτωση στο δάχτυλο. Οργανώθηκε, εφοδιάστηκε, μελέτησε, σχεδίασε με ακρίβεια δευτερολέπτου. Γιατί ήξερε από αεροπλάνα και στα αεροπλάνα το κάθε δευτερόλεπτο μετρά. Ατάραχος. Φυσούσε - ξεφυσούσε αργά. Ήρεμος. Ήταν σίγουρος για τον εαυτό του. Γιατί προσγείωσε πολλές φορές αεροπλάνα με κακό καιρό καί είχε αυτοπεποίθηση. Περίμενε κατερτικά. Γνώριζε, ήξερε την ώρα. Τον είδε. Σημάδεψε. Το κράτος δολοφονεί. Σκοτώσαν πλουτοκράτη Αριστερό πολιτικό. Με αριστερές πεποιθήσεις και δεξιές τσέπες. Έστειλε προκήρυξη τρανή. Ακόμα ψάχνουν τον Αντώνη. Η ώρα πέρασε. Αυτή ήταν η τελευταία ιστορία του θείου μου. Ήταν η πιο ενδιαφέρουσα απ΄όσες είχε πει. Και ας ήταν ψέματα.

Hρακλής

Και τώρα τι θα γίνουμε χωρίς βαρβάρους; Oι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις. (Καβάφης). Ήρωας γενναίος και γνωστός. Πάθος, αρετή και τόλμη. Εκείνος που απέκτησε κλέος λόγω της Ήρας. Γιατί η Θεά ήταν ο οχτρός του.  Ηρακλής. Και μύριοι οι Ηρακλήδες στο ρου της ιστορίας. Γιατί δίχως οχτρό δεν έχεις ταυτότητα. Ο οχτρός σου είναι ο καθρέφτης σου. Θρησκείες, ιδεολογίες, δόγματα. Ο οχτρός σε προσδιορίζει. Τι θα 'κάναν οι αγγέλοι χωρίς τους σατανάδες; Εθνικιστές χωρίς βαρβάρους; Αριστεροί χωρίς φασίστες; Γάβροι χωρίς Βάζελους; Αναρχικοί χωρίς μπάτσους; Και μέτρα τον οχτρό σου. Όσο πιο δυνατός αυτός τόσο περισσότερο εσύ. Όσο πιο κακός αυτός τόσο πιο καλός εσύ. Και φρόντιζε για το καλό του οχτρό σου. Γιατί η ύπαρξή σου εξαρτάται από την ευμάρεια του οχτρού σου. Και αν τον ταπεινώσεις πρόσεξε μην τον σκοτώσεις. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.

Νεολαία

Η νεολαία επαναστάτησε. Η νεολαία μπροστά. Μαθητές - Φοιτητές. Στους δρόμους παντού. Σε κάθε εποχή. Να φύγει το παρόν. Να έρθει το καινούριο. Το καλό. Γιατί οι νέοι ξέρουν τι θέλουν. Πάντα ήξεραν. Επαναστάτησαν στο Ιράν να φύγει ο Σάχης. Να έρθει το Ισλάμ. Η Ούμμα. Και να 'σου οι Ιρανοί φοιτητές στην αμερικανική πρεσβεία. Όμηροι, φασαρία, καταστροφές. Κακό μεγάλο. Γιατί ήξερε η νεολαία πως ο Χομεϊνί είναι το μέλλον. Και να 'σου η ναζιστική νεολαία στη Γερμανία. Νύχτα των Κρυστάλλων. Πογκρόμ. Λεηλασίες. Καταστροφές. Γιατί ήξερε η νεολαία πως ο Χίτλερ ήταν το μέλλον. Νεολαία κι εγώ. Νεολαία κι ο διπλανός μου. Δύο νέοι. Ίδια ηλικία. Τόσο διαφορετικοί. Δεν υπάρχει νεολαία. Δεν υπήρξε ποτέ. Πρόβατα σε μαντριά, που βόσκουν για χάρη του τσομπάνη τους. Σου απαγορεύω να χρησιμοποιείς το όνομα της νεολαίας. Δεν με εκφράζεις.

Μισό λεπτό

Μισό λεπτό. Ώπα. Περίμενε. Stand by. Hold your horses. Τί γίνεται εδώ; Τρεις δημοσκοπήσεις. Ίδια ημέρα. Τρεις διαφορετικές φυλλάδες. Τρία διαφορετικά σετ αριθμών. Ή στραβά αρμενίζουμε ή εστράβωσε ο γιαλός. Και καλά οι βενετοί και οι πράσινοι. Αλλού 6%, αλλού 2%! Οι κουλτουριάρηδες; Αλλού 12%, αλλού 7% αλλού 6%. Διότι Μέγας θα 'ναι και Τρανός ο πόλεμος κατά των εκδοτών!

Mειοψηφία

Ποιός είναι ο διακαής πόθος μιας μειοψηφίας; Να γίνει πλειοψηφία. Σου απαγορεύω να χρησιμοποιείς το όνομα της νεολαίας. Δεν με εκφράζεις. Κάθαρμα!

Γεννιά των 700

Το μάθανε κι οι Φράγκοι τώρα! Έγινε μόδα. Φράση κλισέ. Η γεννιά των 700 ευρώ στο Greece. Και να 'σου οι αναλύσεις. Με επιχειρήματα και μαθηματικά. Παντογνώστες. Βάλε και την παγκόσμια κρίση. Και τι θέλει να πει ο ποιητής; Aν η γεννιά των 700 γίνει των 1500 και 2000, τότε τα προβλήματα λυμένα. Κούνια που σας κούναγε. Κουτόφραγκοι!

Στάση του Νίκα

http://el.wikipedia.org/wiki/Στάση_του_Νίκα

Ας δούμε τι λένε τα ξένα ΜΜΕ

Αυτο εκτίμηση στο μηδέν. Αυτοπεποίθηση στο ναδίρ. Ας δούμε τι λένε τα ξένα ΜΜΕ. Φασαρίες, ιστορίες, διαδηλώσεις και πορείες. Ας δούμε τι λένε τα ξένα ΜΜΕ. Η Ελλάδα πρωταθλήτρια Ευρώπης. Κατατρόπωσε τις ΗΠΑ στο μπάσκετ. Τέλειοι Ολυμπιακοί Αγώνες. Ας δούμε τι λένε τα ξένα ΜΜΕ. Και να 'σου κομπορρημοσύνη. Και να 'σου κατήφεια. Μη το ένα, μη το άλλο. Τι θα πούν οι γείτονες. Τι θα πει ο κόσμος αν το μάθει; Έτσι να σκάσουν όλοι. Θα γίνουμε ρεζίλι. Ας δούμε τι λένε τα ξένα ΜΜΕ. Τι θα πούν οι Φράγκοι, οι Σάξωνες, οι Γότθοι και οι λοιποί πολιτισμένοι; Ας δούμε τι λένε τα ξένα ΜΜΕ. Χεστήκαμε!

17Ν

Πιτσιρικάς. Δημοτικό. Αριθμητική στην τάξη. Ανία, βαρεμάρα. Διότι φρόντιζε η μάνα μου να προτρέχει τον δάσκαλο. Και ποτέ δεν συμπάθησα την αριθμητική. Στυγνά τα όρια της λογικής. Παρακαλούσα να χτυπήσει το κουδούνι. Να φύγουμε. Να απελευθερωθούμε.  Είχε ώρα ακόμα. Ώσπου να κάτι τρέχει στο διάδρομο. Τα υπόλοιπα παιδιά έφευγαν. Εμείς, εκεί, στο μάθημα. Αδικία! Μπήκε ένας μεγάλος και κάτι είπε στο αυτί του δάσκαλου. Σάστισε. Φύγαμε κι εμείς. Στο δρόμο πηγαδάκια. Για κάτι μιλούσαν. Η μάνα μου, όπως πάντα, με περίμενε σε ένα στενό. Για να μου πάρει την τσάντα. Για να ρωτήσει για τον ανταγωνισμό στην τάξη. Και ενώ την καθησύχαζα γι' αυτό, εκεί στα πολλά έγινε η γνωριμία: "Ααα, σου πα; Η 17Ν σκότωσε τον Μπακογιάννη". Τι είναι πάλι τούτο; Τι είναι η 17Ν; Σκοτώνουν οι ημερομηνίες; Ποιός είναι ο Μπακογιάννης; Δεν άργησα να καταλάβω. Στην κρατική τηλεόραση μονοπωλούσε. Έτσι, πρωτογνώρισα την τρομοκρατία. Έτσι την έλεγαν. Και είναι βαριά η λέξη. Τρομοκρατία.

- Γιατί τον σκότωσαν;

- Γιατί είναι κακοί άνθρωποι.

- Μήπως έκανε κάτι κακό;

- Δεν ξέρω. Αλλά, πάλι, δεν έπρεπε να τον σκοτώσουν.

Και ο καιρός πέρασε και ήρθαν κι άλλα φονικά. Αυτόν γιατί τον σκότωσαν; Αυτόν καλά τον κάναν! Κι εκείνον και τον άλλον. Αυτόν; αυτόν θα τον εφάνε. Σύγχηση. Ταύτιση και απόκρουση ταυτόχρονα. Και τότε θυμήθηκα έναν φίλο μου. Νορβηγός. Με μια πίπα πάντα στο χέρι. Κυνικός σε όλα. Προφέσορας. "Α! Για την 17Ν! Τι να σου πω; Εσείς οι Έλληνες την έχετε στο αίμα σας την τρομοκρατία. Άλλωστε, αυτή σας απελευθέρωσε απ' τους Οθωμανούς!".

Για τα κυπαρίσσια

Ακόμα και σήμερα πηγαίνω στην εκκλησιά. Στην εκκλησιά της γειτονιάς μου. Των παιδικών μου χρόνων. Στην Παναγιά. Με τράβαγε η γιαγιά μου με το ζόρι. Κάθε Κυριακή. Να κάνω μπάνιο το πρωί, να βάλω τα καλά μου. Δυό, το πολύ πέντε λεπτά στη λειτουργιά. Σάμπως καταλάβαινα και τίποτα ή καταλάβαιναν αυτές; Εκεί, σοβαρές! Μετά έξω. Στον προαύλιο της εκκλησίας. Και είχε ωραίο προαύλιο. Γεμάτο κυπαρίσσια. Ατμόσφαιρα μυσταγωγική. Εκστασιακή. Πιο δίπλα το νεκροταφείο. Κρυφτό ανάμεσα στους τάφους. Κυνηγητό. Κλέφτες και αστυνόμοι. Μα πιο πολύ μας άρεζαν τα κυπαρίσσια. Μυρωδιές της Άνοιξης. Λυγερόκορμα, αγέρωχα, πανέμορφα. Χριστούγεννα, Πάσχα, γάμοι, κηδείες. Πάντα εκεί. Πέρασε ο καιρός, τα χρόνια. Ακόμα και τώρα πηγαίνω στην Παναγιά. Κερί θα ανάψω για τον κόσμο. Θεό δεν έχω. Και πού να εξηγήσεις τώρα; Για την χαρά των αναμνήσεων. Για τα κυπαρίσσια. Και είναι όπως τ' άφησα. Ανάμεσα στους τάφους. Στον κόσμο των νεκρών. Και είναι βαριά η συλλογή. Πάτησαν επί πτωμάτων για να ανέλθουν. Ακόμα και τα κυπαρίσσια.

Aμπντούλ

Είχε τελειώσει το μάθημα και μαζευτήκαμε στην καφετέρια του πανεπιστημίου. Όπως πάντα. Σε ένα προάστιο του Λονδίνου ήταν. Σε κάθε τραπέζι δέκα φυλές μαζί. Σε κάθε τραπέζι μύριες γλώσσες. Εκτός από το ελληνικό. Εκεί, μόνο, Έλληνες. Ο,τιδήποτε άλλο, ξένο. Συχνά ερχόταν και ο Αμπντούλ. Ψηλός -κοντά στα δύο μέτρα- γεροδεμένος, μελαψός με νεγροειδή χαρακτηριστικά. Φαρδυά πλακουτσωτή μύτη, σαρκώδη χείλη, κοντά κατσαρά μαλλιά και στρογγυλά γυαλιά ελαφριάς μυωπίας. Για κάποιο λόγο φορούσε πάντα ζιβάγκο. Χειμώνα, καλοκαίρι. Χαϊδευτικά τον λέγαμε Αμπντούλ Τζαμπάρ. Κατάγονταν από το Μαρόκο. Ήρθε με τους γονείς του στα νότια προάστια του Λονδίνου όταν ήταν πιτσιρικάς. Άπταιστα τα εγγλέζικα, μα και τ' αραβικά. Φανατικός μουσουλμάνος. Σπούδαζε χημεία. "Για βόμβες έτσι;" τον πειράζαμε. Είχε, όντως, ένα πάθος για τα εκρηκτικά και ό,τι συνδέοταν με αυτά. Συμφοιτητές ομοεθνείς δεν είχε. Κάπου - κάπου τον έβλεπα με Σαουδάραβες. Αλλά, εκεί, το πείσμα του. Με τους κιτρινιάρηδες ήθελε παρέα. Έτσι μας λένε οι Μαροκινοί. Κιτρινιάρηδες. Έτσι έλεγαν τους Βυζαντινούς στη γλώσσα τους και έτσι και εμάς τώρα. Ήξερε τα πάντα για το Βυζάντιο. Κομνηνούς, Ισαύρους, Παλαιολόγους. Και ας ήταν χημικός. Ετών 27 και ήταν ακόμα παρθένος. Το απαγόρευε η θρησκεία. Δεν έπινε, δεν κάπνιζε. Τα απαγόρευε η θρησκεία. Στην παρέα μας περίσσευε. Είχε παράξενο χιούμορ και αναγκαστικά γελούσαμε. Πολλές φορές καθόταν στο τραπέζι, αλλά που χαμπάρι οι κιτρινιάρηδες. Ελληνικά, συνέχεια. Μπας και βαρεθεί και φύγει. Ποίος μιλάει τώρα εγγλέζικα; Για να καταλάβει και ο Αμπντούλ. Περίμενε δέκα λεπτά, μισή ώρα. Μήπως και φιλοτιμηθεί κανείς και του μιλήσει. Σηκώνονταν με κατεβασμένο το κεφάλι και έφευγε ντροπιασμένος. "Ευτυχώς, το κατάλαβε κι έφυγε". "Τι θα γίνει, επιτέλους, με δαύτον;" Μόνο εμένα είχε θάρρος. "Εσύ του δίνεις θάρρος και 'ρχεται". Ώσπου, μια μέρα μπήκε στην καφετέρια η ωραία Ελένη. Πρωτοετής στη Νομική. Πόθος όλων. Ήταν πανέμορφη και το 'ξερε. Έμενε στην Πολιτεία. Πλουσιοκόριτσο και κακομαθημένο. Κάθε πρωϊ περιποιημένη. Κανένα ψεγάδι πάνω της. Λες και καθόταν ώρες ατέλειωτες μπρος στον καθρέφτη. Δεν διάβαζε. Δεν ασχολήθηκε ποτέ. Είχε έναν φίλο πίσω στην Αθήνα μα δεν δίσταζε να το δίνει που και που δεξιά και αριστερά. Κομμάτια ο Αμπντούλ. Την ερωτεύτηκε σφοδρά. Συνέχεια στο τραπέζι μας. Ήξερε τα πάντα για την Ελένη. Πότε έχει μάθημα, με ποιούς κάνει παρέα. Μα πάνω απ' όλα πότε πάει στην καφετέρια. Καθόμασταν μαζί. Της έγραφε τ' ονομά της στα αραβικά και εκείνη κολακεύονταν. "Γράψε και του πατέρα μου και του αδελφού μου". Κι έγραφε ο Αμπντούλ, έγραφε, έγραφε...  Της μίλαγε στ' αραβικά και εκείνη τίναζε την πλούσια κόμμη της. Έψαχνε αφορμές για να την ακουμπά. Τη ζήλευε. Καθείς που της μιλούσε, οχτρός. 

- Ο Αμπντούλ σού κολλά.

- Ε καί; Άσε με να παίξω λίγο.

- Ρε 'συ. Κρίμα δεν τον λυπάσαι. Είναι καλό παιδί. Μην του δίνεις ελπίδες.

- Δουλειά σου!

Οι μήνες πέρασαν μα και ο χρόνος. Άρχισε με μπύρες και στα κλεφτά ουίσκι. Στην αρχή ένα, μετά πακέτα ολόκληρα. Λίγο ακόμα και θ' αλλαξοπιστήσει. Δεν άντεξε. Δεν μπόρεσε άλλο. Της ρίχτηκε και ό,τι βγει. "Πως τολμάς. Μυρίζεις κιόλας". Όντως μύριζε, όπως όλοι οι Άραβες για κάποιον ανεξήγητο λόγο. Κανείς μας, όμως, δεν του το 'πε. Εκείνη μπόρεσε. Αγρίμι σκέτο. Οι κιτρινάρηδες είναι οι οχτροί μου. Θα ξαναπέσει η Πόλη. Ύπουλοι σαν τους Βυζαντινούς. Τίποτα δεν τους αφήσατε. Οι Αμερικανοί έμπαιναν στο Αφγανιστάν. Δύσκολοι καιροί για Άραβες. Ήταν και φρέσκα τα της Νέας Υόρκης τότε. Δεν ξαναείδαμε ποτέ τον Αμπντούλ.

Ημέρα Εκλογών

Ήρθαν οι εκλογές. Η Δημοκρατία στα φόρτε της. Στα γιορτινά της. Ήρθαν οι εκλογές. Οι νυκοκοιρές από το πρωί ετοιμάζονται. Να βαφτούν, να βάλουν τα καλά τους. Τι θα πει ο κόσμος αν τις δει ατημέλητες; Τα καφενεία γεμάτα. Τραγιάσκες, κομπολόϊα, πλήθος οι γκλίτσες. Παιδιά με ποδήλατα γύρω από τα σχολεία. Στις καφετέριες αγόρια και κορίτσια. Άντρες με τα κοστούμια τους. Πηγαδάκια παντού. Κίνηση παντού. Πανηγύρι. "Ο λαός θα μιλήσει". "Που να σκάσουν απόψε".  "Κοίτα τα φασιστόσκυλα πως περιμένουν". "Τεμπελόσκυλα κομμούνια". "Ρουφιάνοι των Αμερικανών". "Αλήτες ΠΑΣΟΚτζήδες". "Καπιτάλες του κερατά".  Καχύποπτες ματιές που κόβουν σαν λεπίδα. Οι καλημέρες μετρημένες σήμερα. Όχι στη γειτόνισσα. Αυτή ψηφίζει άλλο κόμμα.

- Ποίος είναι αυτός εκεί κοντά στην κάλπη;

- Ααα. Παλιο κομμουνιστής. Άστον.

- Εκείνή;

- Aυτή είναι η γυναίκα του Κώστα του μπακάλη. Ο άντρας της ψηφίζει ΝΔ, αλλά αυτή θα ψηφίσει ΠΑΣΟΚ έμαθα.

- Γιατί;

- Γιατί της τάξανε την κόρη να τη βολέψουν κάπου. Και ο κυρ Κώστας, που να κοπεί το χέρι του, ΠΑΣΟΚ δεν δίνει.

- Μπαμπά κοίτα. Ο θείος Γιώργος με τον Δημητράκη. Πάω να τους μιλήσω.

- Περίμενε. Κάτσε εδώ. Άλλο κόμμα ψηφίζει κι αυτός.

Βράδιασε.  Φώτα σβήνουν και αλλού ανάβουν. Αυτοκίνητα φεύγουν και αλλού κορνάρουν. Πέρασε και η ημέρα τούτη. Και αδημονούσαμε να έρθει! Δημοκρατία. Και ας κράτησε μια μέρα, μόνο.