Ακόμα και σήμερα πηγαίνω στην εκκλησιά. Στην εκκλησιά της γειτονιάς μου. Των παιδικών μου χρόνων. Στην Παναγιά. Με τράβαγε η γιαγιά μου με το ζόρι. Κάθε Κυριακή. Να κάνω μπάνιο το πρωί, να βάλω τα καλά μου. Δυό, το πολύ πέντε λεπτά στη λειτουργιά. Σάμπως καταλάβαινα και τίποτα ή καταλάβαιναν αυτές; Εκεί, σοβαρές! Μετά έξω. Στον προαύλιο της εκκλησίας. Και είχε ωραίο προαύλιο. Γεμάτο κυπαρίσσια. Ατμόσφαιρα μυσταγωγική. Εκστασιακή. Πιο δίπλα το νεκροταφείο. Κρυφτό ανάμεσα στους τάφους. Κυνηγητό. Κλέφτες και αστυνόμοι. Μα πιο πολύ μας άρεζαν τα κυπαρίσσια. Μυρωδιές της Άνοιξης. Λυγερόκορμα, αγέρωχα, πανέμορφα. Χριστούγεννα, Πάσχα, γάμοι, κηδείες. Πάντα εκεί. Πέρασε ο καιρός, τα χρόνια. Ακόμα και τώρα πηγαίνω στην Παναγιά. Κερί θα ανάψω για τον κόσμο. Θεό δεν έχω. Και πού να εξηγήσεις τώρα; Για την χαρά των αναμνήσεων. Για τα κυπαρίσσια. Και είναι όπως τ' άφησα. Ανάμεσα στους τάφους. Στον κόσμο των νεκρών. Και είναι βαριά η συλλογή. Πάτησαν επί πτωμάτων για να ανέλθουν. Ακόμα και τα κυπαρίσσια.
Αστα φιλε δεν γνωριζω την ηλικια σου,για να καταλαβω αν αναπολεις την νιοτη σου η' την μνημη της γιαγια σου (συνηθως οι γιαγιαδες ηταν τα πιο προσφιλη προσωπα στην οικογενεια).Για μενα οι κυριακες ηταν εφιαλτικες οταν ο πατερας μου μας ξυπνουσε να παμε εκκλησια.Απο τοτε την αντιπαθησα με παθος.Για ενα παραξενο λογο απο μικρο παιδι ενιωθα οτι ολα ηταν ψεμματα και μαλιστα νεκροφιλικα που ενσταλαζαν τον φοβο στην καρδια των λιγοτερων τολμηρων.Αλλα απο οτι θυμαμαι μοιραζομουν την ιδια γνωμη με την πλειοψηφια των αλλων συνομηλικων.Ολοι καναμε την ιδια "ασεμνη χειρονομια" οταν βλεπαμε καποιον παπα η ρωτουσαμε με δηθεν αφελεια τον δασκαλο που βρηκαν συζηγους ο Καιν και ο Αβελ.G APO CT
ΑπάντησηΔιαγραφή