Η παραπάνω φράση προκαλεί δέος. Ζούμε ιστορικές στιγμές. Και ποιός δεν θα θέλε να ζήσει κάτι τέτοιο; Ο,τιδήποτε φλογερό, που τον βγάζει από την μονοτονία και βαρεμάρα της καθημερινότητάς του. Στη μεταμοντέρνα Ελλάδα, η γενιά του '80 και μετά δεν έχει ζήσει τίποτα το ιστορικό. Βαριές οι σελίδες της ελληνικής ιστορίας από ιστορικές στιγμές. Πόλεμοι, ανακατανομή του πλούτου, αλλαγές πολιτευμάτων, τραγωδίες, ένα καλύτερο αύριο, κ.λπ. Ανία, απελπισία, βαρεμάρα. Γιατί είναι έμφυτη η ανθρώπινη ανάγκη να εκστασιαστεί με κάτι ιστορικό. Σημεία των καιρών. Έρχεται ο Αντίχριστος. Το τέλος του κόσμου πλησιάζει. Το λένε οι προφητείες. Ζούμε ιστορικές στιγμές. Άνθρωποι που ταυτίστηκαν με δόγματα - θρησκείες αδημονούσαν το ιστορικό, το μεταφυσικό, το σπάνιο. Να γευτούν την αλλαγή. Καλή ή κακή δεν έχει σημασία. Πολυτεχνείο 1973. Ζούμε ιστορικές στιγμές. Ο κόσμος στους δρόμους. Αθήνα, Δεκέμβριος 2008. Η γενιά του τίποτα εκβιάζει τη δική της ιστορική στιγμή. Και ωσάν τους απογοητευμένους πιστούς και αυτή τη φορά ο Αντίχριστος δεν ήρθε πάλι....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου