Κάποια πράματα στη ζωή δημιουργούνται - γεννιούνται για συγκεκριμένο σκοπό. Κάδος. Πλαστική, σιδερένια ή συνθετική κατασκευή για την απόρριψη των απορριμάτων μας (sic). Άψυχα αντικείμενα στην γωνιά μιας γειτονίας, στην άκρη ενός δρόμου. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ πάντοτε στο ίδιο σημείο περιμένουν τα αχρειάστα, τα περισσεύματα μιας κοινωνίας. Και τι περισσεύει, άραγε, σε μια κοινωνία; Οι κάδοι το ξέρουν και μόνον αυτοί. Σιωπηλοί παρατηρητές περαστικών, έρμαια των καιρικών φαινομένων, μάρτυρες ύποπτων ραντεβού, μα και ταραχών - κινητοποιήσεων. Σημασία καμιά. Εννίοτε καίγονται, λιθοβολούνται, πυρπολούνται, τραβιούνται Δεξιά και Αριστερά, χρησιμοποιούνται για οδοφράγματα ανάμεσα στους μεν και στους δε. Σημασία καμιά. Αργοπεθαίνουν ή δολοφονούνται. Σημασία καμιά. Άλλωστε σκουπίδια φιλοξενούν, έστω και προσωρινά. Αυτή είναι η ζωή ενός κάδου. Χωρίς ελπίδες, χωρίς διέξοδο. Το τέλος τραγικό. Άψυχα αντικείμενα, σωστό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου