Ήμουν 9 χρόνων. Γ' Δημοτικού. Ο καλύτερος μαθητής στην τάξη. Οι γονείς μες την κομπορρημοσύνη. Οι δάσκαλοι επαινούσαν. Οι συμμαθητές εθαύμαζαν και μερικοί φθονούσαν. Ήμουν 9 χρόνων. Παιδί αθώο και αγαθό. Δεν μάλωνα ποτέ. Φασαρία καμιά. Ήσυχο παιδί. Καλό παιδί. Δεκέμβρης ήταν. Τα Χριστούγεννα πλησίαζαν. Έπρεπε να μαζέψουμε χρήματα για μια εορταστική εκδήλωση του σχολείου. Όλα τα παιδιά, ό,τι είχαν. Το ταμείο; ο αριστούχος. Οι γονείς μου πήραν πορτοφόλι. Δερμάτινο, ωραίο, αντάξιο της αξίας μου έλεγαν. Έβαλα 20.000 δραχμές. Τόσα μαζέψαμε. Καλό ποσό. Ήταν Δεκέμβρης. Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα. Μεσημέρι. Το κουδούνι σήμανε. Άλλη μια μέρα στο σχολείο τελείωσε. Χαρούμενες φάτσες με τις τσάντες σαν χείμαρρος στην πόρτα για το σπίτι. Πείνασα. Ήθελα γλυκό. Δικά μου λεφτά δεν είχα. Κοντοστάθηκα στο περίπτερο. Και να! Χωρίς ενοχή, χωρίς δεύτερη σκέψη, τόσο απλά, έβγαλα ένα πεντοχίλιαρο από το φανταχτερό μου πορτοφόλι. Ο περιπτεράς έψαχνε ρέστα. Ένας πιτσιρικάς διεφθαρμένος. Κι ήμουν, μόλις, 9 χρονών!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου