Τέλη δεκαετίας του '80. Βράδυ Δευτέρας. Ήμουν δεν ήμουν 10 χρονών. Η οικογένεια μαζεμένη στο σπίτι. Άρχιζε το δελτίο ειδήσεων. Ταραγμένες εποχές. Μητσοτακικοί και Παπανδρεϊκοί. Κάθε μέρα τα ίδια. Ο πατέρας μου σοβαρός. Παρακαλουθούσε τις ειδήσεις ατάραχος, έχοντας πάντα ένα τσιγάρο στο χέρι. Η μάνα μου στην κουζίνα ετοιμάζε το βραδινό. Έπαιζα στο πάτωμα με ένα αεροπλανάκι, ενώ βαριεστημένα άκουγα την εκφωνήτρια να λέει, να λέει... Έπρεπε να το υποστώ. Όπως κάθε βράδυ. Ξαφνικά, ταράχτηκα. Τρόμαξα. "Κομματόσκυλα, τεμπελόσκυλα, κοπρίτες". Ο πατέρας μου οργισμένος άρχισε να βρίζει ΠΑΣΟΚτζήδες και Παπανδρεϊκούς. Η μάνα μου -αν και από κομμουνιστικό σόι- συμφωνούσε ετοιμάζοντας το τραπέζι ταυτόχρονα. Από μικρός κατάλαβα τι κόμμα ήμασταν στο σπίτι. Ο,τιδήποτε άλλο εχθρικό. Και για να το λέει ο πατέρας μου έτσι θα ήταν. Και για να το λέει ο πατέρας μου ΝΔ θα ήταν και οι περισσότεροι. Ξημερώματα Τρίτης. Πάλι σχολείο. Διάλειμμα επιτέλους. Παίζω με τους φίλους μου. Τον Γιώργο, τον Θωμά, τον Κώστα και τον Σωτήρη. Παιχνίδι στο παιχνίδι δεν άργησε να γίνει το κακό. Κάτι ειπώθηκε. Παιδιαρίσματα. Αστεία, πειράγματα. Ο Θωμάς άρχισε να βρίζει τη ΝΔ. Συμφώνησαν και οι υπόλοιποι. Ταράχτηκα. Γκρεμίστηκε ο κόσμος γύρω μου. Οι φίλοι μου είναι οι οχτροί μου! Όλα κατέρρευσαν. Το κακό φώλιασε στο νου μου. Ήθελα πέτρα να τους ρίξω. Τι θα πει ο πατέρας μου αν μάθει για τους φίλους μου; Τι θα πουν οι φίλοι μου αν μάθουνε για μένα; Υποκρίθηκα. Έβρισα κι εγώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου