17Ν

Πιτσιρικάς. Δημοτικό. Αριθμητική στην τάξη. Ανία, βαρεμάρα. Διότι φρόντιζε η μάνα μου να προτρέχει τον δάσκαλο. Και ποτέ δεν συμπάθησα την αριθμητική. Στυγνά τα όρια της λογικής. Παρακαλούσα να χτυπήσει το κουδούνι. Να φύγουμε. Να απελευθερωθούμε.  Είχε ώρα ακόμα. Ώσπου να κάτι τρέχει στο διάδρομο. Τα υπόλοιπα παιδιά έφευγαν. Εμείς, εκεί, στο μάθημα. Αδικία! Μπήκε ένας μεγάλος και κάτι είπε στο αυτί του δάσκαλου. Σάστισε. Φύγαμε κι εμείς. Στο δρόμο πηγαδάκια. Για κάτι μιλούσαν. Η μάνα μου, όπως πάντα, με περίμενε σε ένα στενό. Για να μου πάρει την τσάντα. Για να ρωτήσει για τον ανταγωνισμό στην τάξη. Και ενώ την καθησύχαζα γι' αυτό, εκεί στα πολλά έγινε η γνωριμία: "Ααα, σου πα; Η 17Ν σκότωσε τον Μπακογιάννη". Τι είναι πάλι τούτο; Τι είναι η 17Ν; Σκοτώνουν οι ημερομηνίες; Ποιός είναι ο Μπακογιάννης; Δεν άργησα να καταλάβω. Στην κρατική τηλεόραση μονοπωλούσε. Έτσι, πρωτογνώρισα την τρομοκρατία. Έτσι την έλεγαν. Και είναι βαριά η λέξη. Τρομοκρατία.

- Γιατί τον σκότωσαν;

- Γιατί είναι κακοί άνθρωποι.

- Μήπως έκανε κάτι κακό;

- Δεν ξέρω. Αλλά, πάλι, δεν έπρεπε να τον σκοτώσουν.

Και ο καιρός πέρασε και ήρθαν κι άλλα φονικά. Αυτόν γιατί τον σκότωσαν; Αυτόν καλά τον κάναν! Κι εκείνον και τον άλλον. Αυτόν; αυτόν θα τον εφάνε. Σύγχηση. Ταύτιση και απόκρουση ταυτόχρονα. Και τότε θυμήθηκα έναν φίλο μου. Νορβηγός. Με μια πίπα πάντα στο χέρι. Κυνικός σε όλα. Προφέσορας. "Α! Για την 17Ν! Τι να σου πω; Εσείς οι Έλληνες την έχετε στο αίμα σας την τρομοκρατία. Άλλωστε, αυτή σας απελευθέρωσε απ' τους Οθωμανούς!".